Van de andere kant van de wereld naar een andere wereld.
Hallowa,
Daar zijn we weer na een maand verzuimd te hebben op ons blog. Maar we hebben weer wat te vertellen. We zitten inmiddels op Bali wat eerder is dan gepland. Hebben prachtige mensen leren kennen. Zijn getuige geweest van een gijzeling. Shanna is inmiddels weer verjaard en de lang gekoesterde droom van Shanna om een walvis te spotte is mislukt!
De route tussen Melbourne en Sydney is ons behoorlijk tegen gevallen. De plaatsen waar wij onze bolide lees huis hebben gestalt waren rond uit saai. Veel ouderen op de campgrounds wat niet een probleem hoeft te zijn maar wij hadden zo ons andere verwachtingen van het rondreizen langs de oostkust. Kampvuurtjes alcoholische versnaperingen meiden in korte rokjes mannen die mij jaloers maken dat soort dingen!
Op onze weg naar Sydney kopen we een surfboard om de onwijs hoge golven te trotseren. Het surfen op internet naar informatie ging overigens veel beter dan het daadwerkelijk surfen in de knal blauwe zee maar dat ter zijde. 200 km land inwaarts in Sydney liggen de blue mountains. De blue mountains staan in elke reisgids op elke reiswebsite hoog aangeschreven als een must see. Wij als totaal geen verfijnd reizigers ( waar we achter zijn gekomen de laatste 2 maanden ) twijfelde om dit te skippen en zo snel mogelijk door te rijden naar het tweede deel van de oostkust. Gelukkig deed ons iets besluiten om toch land inwaarts te trekken en zonder spijt. Het was adembenemend zo iets hadden wij in nieuw zeeland absoluut nog niet gezien. De blauwe ecaliptus deeltjes die in de lucht zweefden zorgden voor een blauwe waas tussen de bergen. We hebben hier opnieuw genoten van een prachtige wandeling en uiteraard de three sisters gespot! De stad Sydney slaan we nog even over omdat we later op onze reis nog terug vliegen naar deze stad.
Onderweg naar byron bay merken wij al steeds meer dat er meer jongeren en dus meer leven op de campgrounds te vinden is wat ons zeer aanspreekt. In byron bay zelf hebben wij een heerlijke tijd gehad. Een hippie dorp met een prachtig strand vol met backpackers. Het plan was om op de arts factory te staan (DE plek voor backpackers in byron bay) maar naar een rondje te hebben gelopen over het terrein vonden we dat te massaal en te gehypt overkomen. Typisch Dave en Shanna dan krijgen we jongen mensen met kampvuurtjes fantastisch gitaar spel en drukte is het nog niet goed. 2 km verderop hebben we alsnog een fijn plekje gevonden om ons kamp voor 4 dagen op te zetten waar Shanna haar nieuwe huisdier de hagedis kon voeren. We gingen voor een avondje stappen in byron bay waar we het onverwachte tegen kwamen. Een buiten feestje in een park was niet het onverwachte. Maar de hoeveelheid mensen aan de drugs en de leeftijd van de kinderen zo wil ik ze noemen maakten onze ogen groot van verbazing. Meerdere malen werd ons iets aangeboden door jongens van nog geen 18 jaar. Het mooie gedisciplineerde Australië liep hier toch een deukje op.
Inmiddels hebben we een leuk Engels stel ontmoet. Waar we zo een 1,5 week mee zijn omgetrokken. We hebben samen gesurfd gebarbecued en ze hebben me zelfs aan het huilen gekregen van het lachen. Ook de complimenten die we kregen over ons Engels streelden ons. Na een week in het plaatsje Noosa te hebben gestaan verlaten we de Engelsen en rijden richting Harvey bay waar ons een excursie naar het befaamde Fraser Island staat te wachten.
Op Fraser island wat onder meer in het bezit is van een 75 mile beach hebben we een dag tour gedaan. De bus waarin we zaten had een vierwiel aandrijving wat essentieel is op het eiland want de zandwegen zijn anders niet te berijden. Toen wij het aanbod kregen om in een vliegtuigje het eiland te ontdekken hebben we dat ook zeker gedaan van het zakcentje dat Sinterklaas in onze schoen had gemaild. Een half uur lang vlogen we over de grootste zand duinen de bijzondere meren en boven de zee waarin we de zeeschilpadden konden bewonderen. Na een lange dag (7 uur opgepikt) waren we behoorlijk uitgeput. We kropen vroeg naar ons stulpje om te gaan slapen en ons mentaal voor te bereiden op een lange rit.
Na een rit van 12 uur kwamen we eindelijk aan bij onze bestemming in Airlie beach. Op de campground hing een heerlijke sfeer met allemaal jonge goden zo als wij. Een buiten bioscoop een gezellig barretje en hangmatten dat was waar we aan toe waren. The white sunday's beach is een bekent fenomeen in Australië. Wij waren getipt om een oceaan raft te doen naar de mooie eilanden. De lunch zou goed zijn, mooie plekken om te snorkelen en genoeg ruimte om de befaamde foto's te maken met de shallow tussen de eilanden in. Achteraf klopte de tip en was het zeker een aanrader. Wel wil ik nog als tip mee geven ga niet op de zijkant van de boot zitten. Shanna en ik liepen zo als gewoonlijk op ons elfendertigste naar de boot iedereen had zijn plek inmiddels gevonden. Wij mochten/moesten tegen over elkaar op de rubberen band van de boot zitten. Linker arm een lus om je pols rechter arm goed vast houden aan het touw was het devies. Je raat het natuurlijk al we stuiterde alle kanten op, konden een uur lang weinig genieten van het uitzicht en de rugpijn voelen we nu nog. Op de terug weg zaten wij comfortabel een kwartier voor vertrek in de boot.
9 December, het regende we hadden 8 uur door de woestijn gereden en hebben 21 dode kangoeroes langs de weg geteld en op de camping waren wij letterlijk de enigste mensen. Al met al dus een mooie dag om Shanna haar verjaardag te vieren. Er was nog 1 ding wat deze verjaardag nog leuker kon maken en dat was het cadeau voor Shanna. Met behulp van Tim en Carolina was de boodschap van thuis een groot succes en de tranen van geluk rolden over haar wangen. Iedereen die een boodschap heeft gestuurd nogmaals bedankt.
Na het zwemmen onder een waterval zijn we door gereden naar Cairns wat tevens onze eindbestemming was voor Homie'2. We hadden ook nu weer een tip gekregen met welke encounter we het beste naar het paradijselijke onderwater gebied ter wereld konden gaan (Great Barrier Reef). Inplaats van naar een standaard planton te varen besloten wij met een kleinschalige catamaran naar twee eilandjes in het reef te zeilen. Het is bizar dat er ineens midden in de zee een catamaran het anker uit gooit en zegt spring maar in het water met rond om je alleen maar oceaan en dolfijnen. Zonder angst zetten wij ons duikbril op trekken onze flippers aan en springen zo als gezegd het water in. Na mooi koraal te hebben gezien en bijzondere vissen groot klein waren wij toch een klein beetje teleur gesteld. Het koraal was niet knal rood of knal geel wat wij dus wel in ons hoofd hadden geprint. Maar na een goed georganiseerde lunch hebben wij nog heerlijke rond gedobberd tussen het koraal.
Eindelijk ja eindelijk zit het er op. Althans het camper gedeelte. Het is tijd om terug te vliegen naar Sydney.
Na een vlucht van 3,5uur stond daar de neef van mijn moeder om ons op te halen. Voordat we naar Bali gingen konden wij nog een paar dagen bij komen in het huis van Bart en Debby. Het ontvangst was hartverwarmend en ondanks elkaar nog nooit eerder gezien te hebben voelde het meteen als thuis. Het huis was zelf gebouwd door Bart en was werkelijk waar schitterend een prima plek om even bij te tanken. Het bed waar we in konden slapen voelde hemels en het geluid van de zee zuste ons eenvoudig in slaap. Elke dag stond er een lunch klaar en de kook kunsten van Debby hebben ons aardig verwend in de avond. Ook heb ik mijn belofte in gelost door bij de zus van mijn oma langs te gaan.
Op 17 december zijn wij eerder dan verwacht naar Bali gevlogen. Hier is alles anders. Waar je in Australië met je ogen dicht de weg over kon steken kom je hier ogen te kort. Het zebrapad is tot in tegenoverstelling in ons eigen Nederland hier geen garantie voor veilig oversteken. De neppe Ray-ben zonnebrillen liggen hier op elke hoekje van de straat. En het lokale bier Bintang is erg goedkoop wat zich terug begint te zien aan mijn buik. Bali ligt ons wel een dagje naar de Monkey tempel afsluiten bij een strandtentje in een beanbag om vervolgens af te toppen met een mooie sunset! Wij zijn van uit Seminyak door gereisd naar Ubud wat in centraal Bali ligt. De markt waar afdingen een sport is hebben wij nog wat kleinigheidjes gescoord. Inmiddels zijn we helemaal naar het noorden gereisd genaamd Lovina. Alles is hier een stuk minder toeristisch en dus alles goedkoper!
We zijn er achter dat we geen echte wereld reizigers zijn maar genieten daarin tegen volop van elkaar en de omgeving. Het backpack leven zoals pasta met pesto eten. Voer uit blik. Slapen in hostels dat ligt ons gewoon niet. Naar verwachting komen we dan ook eerder terug dan gepland. En besluiten we om lekker door te gaan met genieten.
Veel liefs en dikke kus!!
Dave & Shanna
Van de kiwi's naar de aussies
Hehe het heeft even geduurd maar daar zijn we weer! Nieuw-Zeeland hebben we inmiddels ingeruild voor Australië en op dit moment zijn we veel km aan het maken om zo snel mogelijk via de oostkust naar boven te rijden. Maar voor dat we over Australië beginnen even nog onze avonturen over het indrukwekkende Zuidereiland.
Noordereiland
https://vimeo.com/11007619
Hierboven staat de link van onze aftermovie op het Noordereiland.
Met onder andere;
-Skydiven
-Siplinen
-Quad rijden
-Dagje Wellington
Groetjes,
Dave & Shanna
Flying high
flying high!
Met kriebels in ons buik worden wij gewekt door een laag vliegend vliegtuig! Shanna is de rust zelf zoals de hele reis al. Best opmerkelijk aangezien zij in ons kleine kikkerlandje juist alle grote en kleine situaties onder controle wilt hebben en niks aan het toeval wilt overlaten. Ik daarin tegen ben scherp op de tijd en houd liever het stuur zelf in handen. Ik ben daarom ook best zenuwachtig om te gaan skydiven aangezien niet ik maar de instructeur aan het alles beslissende touwtje trekt!
Al met al een goeie persoonlijke ontwikkeling van ons beide en we gaan hoe dan ook allebei de lucht in!
Op het kleine authentieke vliegveld waar de Nieuw-Zeelandse vlag stevig wappert in de stralende zon krijgen wij een veiligheidsfilmpje te zien. Hoofd naar achter, benen gebogen en gaan is het enige devies! Shanna dartelt vrolijk rond en het lijkt er op dat ze nog steeds super ontspannen is. Ik denk bij me zelf; wanneer krijgt zij nou eens dat onderbuikgevoel?! Of misschien heeft ze dat al en doet ze net als ik alsof er niks aan de hand is. In het vliegtuig worden er wat 'leuke' grapjes gemaakt zoals „dit is mijn eerste tendemsprong” of „ik hoop dat je goed vast zit anders…" Ook wordt er aan ons gevraagd wie als eerste wilt, ik zeg snel ja voor dat Shanna dat kan doen. „Very gentle” zegt Shanna haar instructeur. Ik kan je vertellen dat het eigen belang was en ik misselijk bij de gedachten werd als ik haar uit dat vliegtuig had zien 'vallen'.
De vrije val was in een woord FAN-TAS-TISCH ik vind het moeilijk om het met een toetsenbord op een scherm te beschrijven maar ik ga het toch proberen… De kick van de vrije val was zo ontzettend gaaf! Het uitzicht over Lake Taupo en de bergen was weer eens adembenemend en uiteindelijk mochten we ongevraagd ook nog eens zelf aan de touwtjes trekkenwaardoor je het gevoel kreeg of je zelf aan het vliegen was punt!
De volgende dag staan we vroeg op om te gaan mountainbiken. We hebben een mooie route langs een rivier gekozen. Tsja, dat was natuurlijk iets minder dan het skydiven. Terwijl we dit hardop tegen elkaar uitspreken horen we tegelijkertijd in onze gedachten de wijze woorden van een vriend uit Amsterdam klinken. „Je kunt niet altijd pieken, neem ook eens genoegen met een 7 of een 9.” Een cijfer waar ik vroeger op school een gat mee in de lucht zou springen (die voor Shanna trouwens normale gang van zaken waren) en een cijfer dat ons nu weer even met beide voeten op de grond liet staan. Desalniettemin zat er wel een lekkere afdaling in het parcours waar ik mij lekker in kon uitleven. Shanna wees mij op roekeloos rij gedrag en ik moet zeggen ondanks dat het ravijn niet zo ontzettend diep was (25m red.) had zij daar wel een klein puntje.
Zo, genoeg thrill seeker gehad op naar een stad! De rit naar wellington is lang en niet veel aan. Na uren door de bergen te hebben gereden de afgelopen weken, kan Shanna nu al voor mij uit tekenen dat er om de volgende hoek weer schapen zouden staan. Niet zo heel moeilijk aangezien de verhouding tussen mensen en schapen hier 1 op 9 is. Na lang rijden worden we iets prikkelbaarder en dus komt het goed uit dat we een bordje ‚Winery' zien staan. Ik gooi het stuur om een zandweggetje op en na 10 minuten arriveren we bij een pittoresk boerderijtje wat er tamelijk verlaten uit ziet. We lopen het terrein op en vanuit de glazen schuifpui worden we hartelijk welkom geheten en voorziet deze vriendelijke verstrooide professor ons van de heerlijkste wijntjes. Aan de geur van deze menneer is trouwens overduidelijk te ruiken dat er al wat klanten voor ons zijn geweest. De beste man laat ons verrukkelijke wijntjes proeven en verteld dat we bij een ongewone ‚Winery’ zijn beland. Zijn wijnen worden namelijk niet alleen gemaakt van druiven maar van verschillend soort fruit, een zeer aparte wijngaard dus maar echt super lekker! Eerder deze reis zijn we een schattig Nederlands winkeltje tegen gekomen waar we ons mandje vol hebben gegooid met allerlei heerlijke Nederlandse kaasjes. Je snapt natuurlijk dat we staan te springen om hier, zoals de ongeschreven regelt luidt, een rood wijntje bij te kopen. Ook tikken we twee eigen gebrouwen biertjes bij hem af waar hij nog mee aan het experimenteren was…. We leven nog.
Aangekomen in Wellington is alles weer heerlijk stads. De hoofdstad van Nieuw-Zeeland geeft ons het gevoel van de hippe Ibiza Vibe in combinatie met de Urban authentieke uitstraling van het 'mooie Berlijn'. We vinden een terras aan de zee en zitten heerlijk aan het water in een bean bag met een echte corona en een gemengde bittergarnituur alla Wellington. We balen dan ook bij het idee dat we hier niet nog een dagje langer kunnen blijven want de ferry staat geboekt om te vertrekken naar het Zuidereiland!
Aangekomen op het Zuidereiland verbazen we ons hoe zwaar, leuk en mooi wandelen kan zijn. We hebben de queen Charlotte track getrotseerd waar de zon volop scheen en wij ons zelf veel te warm voor hebben aangekleed, amateur wandelaars. Op weg naar het mooiste punt van de wandeling krijgen we van een voorbijganger te horen dat er dolfijnen aan het zwemmen zijn. Dat laten we ons geen tweede keer zeggen en haasten ons er naar toe. Ik maan Shanna dat ze als een locomotief haar passen moet maken en uiteraard zegt ze terug dat ik zelf door moet lopen. Helaas…te laat voor de dolfijnen.
We stappen weer in onze ‚Homie’ die ondertussen al echt als thuis voelt en gaan de weg weer op. Op naar Nelson, een plaatsje waar we een nachtje verblijven voordat we naar de volgende bestemming gaan. Het is zaterdag, we doen al een aantal zaterdagen ‚niks’ en besluiten om te gaan stappen in Nelson. Buiten het feit dat het zaterdag is, hopen we zo ook het gemis van ADE (Amsterdam Dance Event) een beetje op te vangen. Het wordt een avond waar veel en veel te veel in gebeurd en ik zal het daarom proberen kort te houden. In de eerste kroeg kreeg ik van uit het niets een stomp in mijn maag waarna er een highfive werd geven in een vriendengroep wat ons deed besluiten om naar een andere tent te gaan. Daar kwamen we in een studio 80 achtig donker hol. Waarin er abnormaal idioot uit de maat werd gedanst op een goed draaiende dj. Ook nu besluiten we het hazepad te nemen naar de populairste tent van Nelson. Hier konden we ons nog wel in vinden. De muziek was herkenbaar en leuk voor een avondje. Vrij kort nadat wij binnen waren werden we aangesproken door een Engels stel dat ook in Nelson verbleef. Na een leuke avond kreeg Shanna steeds meer het vermoeden dat ze iets meer van ons wilden. Shanna's gevoel bleek te kloppen en we hebben vriendelijk bedankt voor het aanbod van de 4-way. Onderweg naar 'Homie' zagen we een bebloede man en veel politie. Utopia Nieuw-Zeeland bleek toch niet te bestaan. We beseffen maar wel al te goed hoe blij we zijn met ons eigen Amsterdam. Lekker hutje mutje op elkaar in de kroeg. Lang in de rij staan om ergens naar binnen te komen en dat je kleren helemaal naar rook stinken als je uit een club komt en waar je baco veel te duur is. Geef ons maar Amsterdam!
Toch met een kleine kater en een ontbijt bij de Mac Donalds gaan we snel weg uit Nelson om naar het Abel Tasman parc te rijden. We willen graag kajakken in een onbewoond gebied, waar de dolfijnen en de zeehonden je omringen. Aangekomen in het Abel Tasman Parc kunnen we alleen een boeking maken voor de volgende dag, dat doen we. We besloten spontaan langs de Tasmaanse zee te gaan staan met Homie en daar ons avond maal te bereiden met een prachtig uitzicht op de zee. Een voorbijganger vraagt ons iets en deze menner Jaap bleek tot zijn 13de in Nederland gewoond te hebben. Met een verbasterd accent kunnen wij hem eigenlijk prima verstaan. Jaap nodigt ons uit om bij hem een wijntje te komen drinken. Jack want dat is de naam die hij in Nieuw-Zeeland draagt heeft nog 2 vrienden bij zich en zij blijven bij hem logeren. We hebben zodoende met zijn 5e een verbazingwekkende gezellige avond gehad met mensen die ons opa en oma hadden kunnen zijn. We hadden aardig wat wijn op en kregen het aanbod om op zijn terrein te slapen met ons eigen Homie. Tegen dit fijne aanbod zeggen wij natuurlijk ja en we bedanken hem de volgende ochtend door een briefje op zijn raam en onze laatste drie mini hagelslagjes van thuis te plakken.
De wekker gaat vroeg want vandaag staat kajakken op het menu. Omdat wij twee dagen langs Abel Tasman gaan kajakken met een overnachting op een van de onbewoonde eilandjes krijgen we een briefing van zo een anderhalf uur. Onze kajak zit helemaal vol geladen met 8 liter water, een tent, 2 slaapzakken, 2matjes, een kook zet incl. gasbrander, crackers, kipfilet, tomaten soep, 2 rugzakken en niet te vergeten de map/kaart. Vol vertrouwen paddelen wij de niet al te rustige zee op. Tot ons grote verbazing blijven we drijven met zo een zwaar bepakte kajak wat onze eerste gerust stelling was. Tijdens het paddelen, wat overigens heel goed ging, hebben we allebei al wel snel het idee; waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen. Maar na een paar uur afzien, waarin we veel te weinig om ons heen hebben gekeken, komen we in een prachtige baai terecht. De zwaar beladen kajak trekken we op het droge en het is tijd om ons kamp op te zetten voor het donker wordt. Uiteraard gaat de tent opzetten bijna in een keer helemaal goed. We steken ons gasbrandertje aan en warmen ons soepje op. Met het goed gevulde maag lopen we een stukje over het strand en ploffen daar neer, op zoek naar sterren die er uiteraard helemaal niet zijn als wij ze willen zien. De bewolkte hemel verpest onze avond absoluut niet en we kletsen samen een aantal uurtjes weg.
Na een dramatische nacht staan we op met overal pijntjes en mega dikke wallen. We pakken onze spullen om opnieuw een overwinning te boeken op ons zelf. Na lang varen hadden we het allemaal wel gezien en moet de locomotief weer uit de kast komen. De zeehonden zien we genoeg maar de dolfijnen laten zich niet zien. Althans, wanneer we eenmaal op de water taxi terug zitten, komen we een hele school tegen die ons ontzettend blij maken. Prachtig om ze weer te zien maar we hadden ze liever om de kajak gehad..ach ook hier geldt weer; Je kunt niet altijd pieken.
Nu we dit schrijven zitten we in een heerlijk lente zonnetje en hebben we al onze kleren weer gewassen. We maken ons klaar voor veel uren in de auto en gaan naar schijnt het mooiste gedeelte van Nieuw-Zeeland zien.
Leuk om te zien dat jullie ondanks het drukke leven toch de tijd nemen om te lezen hoe het met ons gaat.
Dikke groet/knuffel/kus
Tot snel
Dave en Shanna
Drie dagen Hong Kong op gopro
Hier de link voor de Gopro after movie van Hong Kong.
Oh happy days
Als eerst willen we even zeggen; Wat een leuke reacties allemaal. We lezen ze met groot plezier terug. We hebben al weer flink wat avonturen beleefd en die willen wij graag met jullie delen. Hier bij het gecensureerde verhaal.....
Waar zijn we ook al weer gebleven... Oh ja, in Bay of Island (Paihia) waar het weer goed was en we ons moesten haasten om de catamaran te halen. We gingen namelijk op zoek om onze lievelingsdieren te spotten en met ze te kunnen zwemmen. De bemanning was weer zo vriendelijk zo als iedereen in dit land. De tocht langs de baaitjes en kleine privé eilandjes waar de Bay of island uit bestaat was schitterend. Net zoals het weer, de zon scheen volop en we hadden een prima plekje voorop de catamaran bemachtigd. Badend in de zon en dobberend op het water troffen we daar een grote groep dolfijnen aan. De kapitein vertelde ons dat de dolfijnen ons konden horen als we geluid zouden maken. Dat liet Shanna zich geen twee keer zeggen en begon te fluiten. Het werkte! De dolfijnen kwamen precies waar wij stonden sierlijk rond de boot spelen. Terwijl de dolfijnen hun mooiste sprongen aan ons toonde vermaakte Dave zich kostelijk met de camera in zijn handen. Nu was het tijd om het water in te gaan en onze hartslag zat bijna op 200. Plots veranderde de plannen doordat de baby dolfijntjes op kwamen duiken en ons werd verteld dat er dan absoluut niet met de dolfijnen gezwommen mocht worden. (Lang verhaal waarom dat dan niet mocht). Natuurlijk respecteerden we dit en vonden we het eigenlijk stiekem ook niet zo erg, het water was namelijk 15 graden. Rond het middag uur meren we aan op een privé eilandje en mogen we gaan snorkelen. Ondanks de stralende de zon besluiten we om niet het ijskoude water in te gaan, waardoor ik hem nog normaal kon zien tijdens het plassen.
Het was een dag om niet te vergeten en het zwemmen met wilden dolfijnen moet en zal nog gebeuren.
We verlaten het mooie Bay of island en verkassen als nomaden naar de grootste stad van Nieuw-Zeeland; Auckland, wat overigens niet de hoofdstad is. Onze route van 238km vliegt voor bij en het is genieten, zo wel het uitzicht naast me als voor me. In Auckland aangekomen belanden we bij toeval in een studenten café aan de haven waar het bier ons 2 dollar kost (1,25) en waar de bbq gratis is. Na een paar flesjes Heineken vraagt mijn blaas of hij eindelijk naar de wc mag. Ik zeg tegen Shan dat ik benieuwd ben welke jongen er tegen d'r gaat praten en als ik terug kom staat ze inderdaad met een Russische student te kletsen. We drinken te veel biertjes en ons Engels wordt steeds beter. Dit was de eerste keer sinds een week dat we echt met andere mensen hebben gekletst dan elkaar. Het was een gezellige avond en we lopen terug naar de hoofdstraat van Auckland waar onze campervan genaamd 'Homie' zijn waarde weer heeft bewezen. Door de vele biertjes besluiten we om niet meer te gaan rijden en gooien de parkeermeter vol. Super handig zo'n huis op wielen ook al hebben we geen douche en toilet. Zo creatief als we zijn kan de emmer voor het eerst in gebruik genomen worden als urinoir en onze wasbak werd voor een dag onze douche. De volgende ochtend worden we vroeg gewekt door de werklui en verkassen we naar het zuiden richting Rotorua.
In Rotorua aangekomen besluiten we impulsief om te gaan quad rijden. We zijn net op tijd om de laatste shift mee te pakken en na 2 laps op de oefen baan mogen we de bergen op en de bossen in met onze privé instructiese. Boven op de berg hebben we uitzicht over lake Rotorua wat iets betekent als twee meren. Het uitzicht is adembenemend en een bonus op onze quad expeditie. Voor dat we de bossen in gaan zijn onze pakken nog spier wit. Na smalle weggetjes en modderbaden herken je ons niet meer terug na dat we de bossen uit zijn gekomen. Shanna kwam vast te zitten en ik splashte in een pool waardoor ik een golf modder over me heen kreeg wat eigenlijk wel een hele toffe ervaring was. We hebben ontzetten genoten van het quad rijden en Shanna was zo stoer dat ze zelfs ging jumpen over de hobbels!
Een nieuwe dag. Om half 9 hebben we geboekt om te gaan ziplinen door de bossen van Rotorua. Een klein beetje zenuwen hadden we wel voor de 3 uur lange zweeftocht op 22 meter hoogte zou beginnen. Tot dat wij de 5 jarige Nieuw-Zeelandse Browdy zagen, een super schattig jochie dat met zijn gezin dezelfde tocht zou gaan doen als wij. In het busje moesten wij in ons voorstel rondje ook je superheld melden. En als wij toen hadden geweten dat Browdy zo stoer was dan had ik hem absoluut als mijn superheld genoemd. Wie wilt er uit zijn hand laten eten door een vogel? Browdy stond voor aan! Wie durft als eerste naar de overkant? Browdy stond voor aan! Wie durft er op zijn kop? Browdy deed het! (Oké Shanna ook). Dan waren we overigens een stuk creatiever geweest dan met onze Barbi en Superman, super suf!
We besluiten om van onze eigen lunch af te stappen (crackers met kipfilet en melk) en ergens wat te gaan eten. Na een tip van een local belanden we in een tentje; ciabatta. Je raad het al de broodjes waren heerlijk en het pittoreske hutje zat stampvol. Toch besloot de eigenaar om een praatje met ons te maken. Waar we eerst nog als Russen Zweden en Oostenrijkers werden aangezien kunnen we nu ook de Amerikanen afvinken.
Rotorua staat ook bekend om de lake spa! Dat klinkt voor ons als muziek in de oren. In vulkanisch water wat uit het meer komt, dobberen wij in de 39 graden celcius. We hebben het romantic arrangement geboekt en drie kwartier lang hebben wij een privé pool met uitzicht op Rotorua Lake wat uit verschillende kleuren vulkanisch water bestaat en waar dus ook geen leven in zit. Met de bergen op de achtergrond is dit even een heerlijk rust moment om te beseffen wat voor moois we allemaal aan het doen zijn. Na de drie kwartier genieten en voor het eerst meer dan 1 vierkante meter voor ons zelf te hebben gehad plonzen we ook nog even de publieke baden in. Het is zalig weer en we pikken hier de eerste zonnen stralen in badkleding op, genieten. De lucht overigens rond Rotorua is niet om over naar huis te schrijven maar dat doen we wel. Door de vele natuurlijke hottubs in deze stad stinkt het water wat dus uit lava bestaat enorm. Het is alsof een van je vrienden een zachte heeft laten ontsnappen.
Heerlijk rozig stappen we in de auto om zo een 80 km te rijden naar Taupo. In Taupo gaan we voor het eerst uiteten in een restaurant waar de muziek een tikkeltje te hard stond maar wat na een paar biertjes verder juist wel heel gezellig was. Om dat het weekend is besluiten we een kroeg op te zoeken en belanden we in een club/kroeg (Jantjes verjaardag achtige tent) waar zelfs Dave niet onder doet voor de dans moves. Voor het eerst deze trip zijn we dronken en besluiten we wederom te overnachten op de parkeerplaats. De volgende morgen (vandaag 11 oktober red.) hebben we een heerlijk plekje gevonden aan het grote Lake Taupo. Met een hottub en een prachtig uitzicht besluiten we om Homie hier voor drie dagen te installeren. Al met al hebben we weer aardig wat kilometers en avonturen er op zitten. Vandaag doen we even een dag helemaal niks behalve dan de volgende activiteiten boeken.
Lieve iedereen van thuis zodra we weer nieuwe avonturen hebben brengen we jullie daar natuurlijk meteen van op de hoogte. Keep up the good work met jullie leuke reacties! Het is fijn om iets van thuis te horen :-)
Dikke kus vanuit Taupo Nieuw-Zeeland & oh ja mocht je je af vragen wat we morgen gaan doen.... De keuze is gevallen op SkyDiven!
Het gras is echt groener aan de overkant!
Ondanks de drukte van Amsterdam gewend te zijn hebben we hier toch wel even nodig gehad om te acclimatiseren.
We zijn onze laatste dag in Hong Kong op zoek gegaan naar de grote Buddha. Buiten het feit dat het een bijzonder beeld zou zijn wilden wij ook de enorm op elkaar lijkende mensen massa even ontwijken. De kabelbaan die ons naar de top van de berg zou leiden duurden zo'n 25 min. Shanna had de berg graag naar beneden gelopen ( een tocht van 6 uur ) maar helaas werd het te vroeg donker en hadden wij geen zin in Panama taferelen. De Buddha was eerlijk is eerlijk indrukwekkend groot en op de top van een berg! Maar wat meer indruk op mij maakte waren de super lagen urinoirs. Waar ik normaal op me tenen moet staan kon ik nu op mijn knieën zitten.
De laatste uren van Hong Kong zijn aangebroken en we dralen nog wat in de stad. Op de hoek van de straat worden we uiteraard aangesproken door een klein Chinees vrouwtje met wat blaadjes in d'r handen. Even twijfelen of deze hoek van de straat haar huis is maar al snel merken we dat deze vrouw ons gaat verblijden! Ze toont ons haar flyers waar fijne plaatjes van massages op staan. Met fijne plaatjes bedoelen we een paar blote voeten en wat schouders en geen blote vrouwen die een blij einde veroorzaken. We hebben nog wat tijd over en besluiten om op het aanbod van het vrouwtje in te gaan, we kiezen na al die KM de afgelopen dagen voor de voetenmassage van 45 min. Het vrouwtje wenkt ons om haar te volgen en als twee makke schaapjes doen wij dat natuurlijk. We komen terecht in een soort gelijk gebouw als waar ons guestt house in zit. We moeten naar de 13e verdieping en maken nog een grapje tegen elkaar of dit echt wel oké is wat we doen. Natuurlijk is dit oké...niet zo bevooroordeeld zijn denken we als we de ruimte in lopen waar op elke vierkante meter een relax stoel staat met een voetenbadje. Er zit een Chinees jong stel en nog een ander stel toeristen. 45 min lang ontspannen we even en worden de meters afgelegd in Hong Kong stevig uit onze voeten gemasseerd. Op naar de luchthaven!
Na een prima vlucht van zo'n tien uur landen wij op Auckland en zien in plaats van een stralende zon een dikke mist laag. Dat was even teleurstellend maar konden we verwachten. Het weer in Nieuw-Zeeland is nou eenmaal wisselvallig.
Op het vliegveld worden we super streng gecontroleerd. Een kleine snuffelhond komt 1 voor 1 bij alle passagiers langs om te snuffelen of je geen schildpadden in je zak hebt of andere illegale artikelen. Van het vliegveld worden we opgehaald en naar ons nieuwe huis gebracht voor de komende 5 weken. Bij de balie worden we geholpen door een uiterst vriendelijke man en krijgen wij ons nieuwe huis te zien, precies zo als wij verwacht hadden; klein maar groot genoeg, stoffig maar op te frissen en voor het opbergen van de bagage moeten we creatief zijn.
We hebben besloten om gelijk wat km te maken in noordelijke richting naar Bay of Island,een regio wat als paradijselijk word omschreven. Onderweg rijden we door bergen die in de Tour de France als koninginnenrit worden gezien en zelfs met een 4 wielaandrijving hadden we moeite om in het wiel te blijven van onze voorgangers. Buiten het feit dat ze hier links rijden is het dus ook rechts inhalen wat voor Shanna overigens niks nieuws is. Het rijden is dus zeer wennen en de rotondes nemen we na een dag oefenen nu ook de goede kant op. Om dat de vlucht er toch in heeft gehakt besluiten we een tussen stop te maken in Whangarei, een plaatsje op 60 km van Paihia een klein dorpje in het gebied Bay of Island. We staan op een luxe camping met warm water en stroom toevoer naar de caravan wat je hier dus echt als een luxe moet beschouwen.
Na een heerlijke eerste nacht waar we,in groot contrast met Hong Kong, in alle stilte hebben kunnen slapen zijn we langs de falls of Whangarei gereden. Na wat klimwerk hebben we daar prachtige ongevaarlijke foto's kunnen schieten. Na een korte lunch zijn we gaan rijden naar Bay of Island; onze eerste eindbestemming. Via een uitzonderlijk mooie weg langs de kust zijn we aangekomen in Paihia en we zijn meteen verkocht. De zon begint eindelijk te schijnen en we hebben een prachtige basis waar we ons kamp voor drie dagen opgaan slaan. We worden opnieuw ontzettend vriendelijk geholpen door de eigenaar en wachten op het addertje onder het gras dat nooit zal komen.
Paradijselijk is het hier zeker. De zee is blauwer dan het shirt van Italië en het gras is hier daadwerkelijk groener letterlijk aan de overkant van Nederland! We hebben gekeken wat de huizen hier kosten en die zijn te betalen.
(Grapje)
Dit land is het tegenover gestelde van corruptie woorden schieten te kort om dat op te omschrijven. Het is nog net niet zo dat wanneer je bij de supermarkt komt je meer geld terug krijgt dan je hebt gegeven. Of dat wanneer je een boottrip gaat maken zij aan jou vragen ,'maar wil je ook met dolfijnen zwemmen"? Dat laatste gaan we overigens morgen doen maar daar later meer over!
Wij gaan nu slapen en voor jullie gaat zo dus lunch beginnen! Zet hem op nog 4 dagen en dan is het alweer weekend!!!
Love you all
Dikke kus
Shanna & Dave
First stop
We zijn begonnen!!! Na een prima vlucht van 11,5 uur zijn we aangekomen op onze tussen stop van drie dagen in Hong Kong.
Met een bezweet ruggetje en 13 kilo die op de schouders rust nemen wij de trein naar Knowloon wat in het centrum van Hong Kong ligt.Om 8:00in de ochtend zijn er nog weinig mensen op straat. Bij ons guest house aangekomen kunnen wij niet geloven dat dit het is. We komen in een bazaar achtig flat gebouw dat verdeeld is in 4 blokken. Het puilt uit van de Hindoestanen en Afrikanen, oke ook een paar chinezen, waar wij helemaal geen problemen mee hebben maar wat toch verrassend is als je in Hong Kong aankomt. We lopen langs smalle gangetjes om daar in de rij te staan voor de lift die ons naar de 16de verdieping zou brengen. Drie keer kloppen op de deur en een slaperige vrouw van de receptie doet open. Een matras in de (lobby) doet ons verbaasd naar elkaar kijken. Helemaal als daar ook nog een kleine man met een vies vlas snorretje op ligt te slapen.